Mijn grote stoere vent krijgt momenteel letterlijk een sik van al het gesodemieter in het politieke landschap omtrent blablabla… Enfin, jullie weten het wel.

Enige discussie ontstond zaterdagochtend dan ook in de boerenkeuken omtrent de baardgroei van deze pure agrariër. Grijze baardstoppels sierden de juiste plekken. In Als het niet gaat zoals het moet vertelde ik over een etentje met vrienden. Eentje daarvan had zijn baard laten staan. Niet onaardig! Mijn idee was dus dat boerlief de stoppels ook een kans zou geven, wat enige weerstand bij hem opriep. Uiteindelijk ging hij overstag met een lumineus idee van eigen hand. Hij laat zijn baard staan tòt de melkprijs veertig cent per liter is. Het laat zich raden dat hij van ganser harte hoopt dat hij het komende jaar voor Sinterklaas kan spelen. Figuurlijk dan, want als het gaat zoals het moet dan is het harige aanhangsel er tegen die tijd alweer vanaf. We hopen het maar. Of nee, toch niet! Het staat hem namelijk wel♡

De haastig aangeschafte trimmer – boer zou eens van gedachten veranderen – gaat waarschijnlijk sowieso een marathon tegemoet want de prijs zal de veertig cent voorlopig nog niet aan gaan tikken. Maar ja, hoop doet leven … En groeien!

Tot zover de baardpraat. Fijne dag!

(Foto’s pixabay.com)

In onze boerderij hing tot ruim na de feestdagen nog een gezellige kerstsfeer. Onze boom stond lang in vol ornaat te pronken met haar klassiek-warme lichtsnoer. De guirlande lag nog even galant gedrapeerd over de kamerkast en in de hal stond het eenzame mini-kerstboompje in de wacht, nadat het in haar nadagen gepromoveerd werd van buiten naar binnen. Het lukte boer en mij nog even niet om afscheid te nemen van deze warme, langzaam-aan dagen. Stap voor stap werd er afgetuigd – we namen onze tijd. Het werk op de boerderij gaat natuurlijk altijd door, maar in de afgelopen weken waakten we ons een beetje voor overvolle werkdagen. Mooie bijkomstigheid was dat de drukke verkeersweg die voor onze boerderij door loopt heerlijk rustig bleef in de kerstvakantie. Afgelopen maandag heeft het ‘normale’ leven zijn beloop weer gekregen; de boom zal verhuizen naar tuin of stapel en de weg gaat haar verkeer weer genereren. Januari is weer gaande, zo na de feestdagen mijn molligste – state of body – maand van het jaar😅

Januari staat eveneens bekend als de depressiefste maand van het jaar. Welke maatstaven ze daarvoor gebruiken is mij een raadsel maar ik verwacht dat het met de donkere dagen na kerst te maken heeft. Door statitistische vaststellingen laat ik me trouwens sowieso niet ringeloren ondanks dat daar tegenwoordig alle reden toe lijkt te zijn. Wel hunker ik naar een beetje winter – niet àl te streng – om me een beetje kunnen te identificeren met deze eerste maand van het jaar. Gezien een aantal energieke molshoopjes in boomgaardje en weilanden de afgelopen tijd leek dat er niet in te zitten. Althans…als ik mijn boer mag geloven die zegt “als we molshopen in de wei hebben dan gaat het niet vriezen”. En dat bleek tot nu toe. Zacht weer en regenval viel ons ten deel hetgeen hier na de gortdroge zomer overigens goed van pas kwam. Het spreekwoord: “Ziet men in januari veel mollen, dan laat de winter niet met zich sollen” impliceert juist dat zich een behoorlijke winter gaat aandienen als het mollige, wollige, slechtziende diertje haar hoopjes fabriceert. De bewijsvoering moet ik jullie helaas onthouden, want die is er namelijk niet. Het is wel zo dat als de grond nog zacht is de mol aan de oppervlakte zijn gangen graaft en dat zorgt voor een aantal gezellige bergjes aarde. Dat gebeurt als de temperatuur al een poos een eindje boven nul is en de aarde nog zacht. Wormen en ander mollenvoedsel verblijven dan in de bovenste grondlaag en dat klinkt natuurlijk logisch. Zegt echter niets over het verder verloop van de winter want het molletje zelf mist helaas een voorspellende gave. Het aantal molshopen is drastisch af aan het nemen schreef ik vanmorgen. Dacht ik echt, maar dat was enkele dagen terug – we hadden toen een paar nachtjes lichte vorst. Net terug uit het weiland zie ik dat er toch weer een hoop verse hoopjes bij zijn gekomen. Het regent ook nog steeds en de temperaturen zijn van een lente-achtig kaliber. De vooruitzichten zijn nog niet veel anders…

Aangezien het zwarte beestje deze winter tot nog toe duidelijk aanwezig is geweest en weinig te raden over laat, hoopt deze boerin op een spannend nieuw seizoen van ‘Wie is de mol…’ dat binnenkort weer begint. Een goede mol koestert zijn geheimen en toont node zijn ware aard. Eindelijk gaan we weer zien wie van de deelnemers zo diep zal graven dat hij boven komt…😆

Tot zover de moltalk! Fijne dag nog!

Tweeduizend en negentien

Hield het zopas voor gezien

Het jaar verliep – in een vloek en een zucht

Buiten gortdroog – ook danig berucht

De hardwerkende werd een actieve boer

Met agractie en fdf aan het roer

Met reden en trekker trok hij ten strijde

Geloof en hoop streden aan zijn zijde

Met de moed der wanhoop greep hij zich vast

Aan het verzet tegen de zware last

Van probleemoplosser en regeldruk

Waarbij hij onder het dwingende juk

Van overheid en giganten – eindelijk is opgestaan

Boerenactie was nú vereist – welk een onrecht werd hen aangedaan!

Tweeduizend en twintig wordt erop of eronder

Brengt wellicht nog wat gedonder

Het agrarische verzet zal voortduren

Dit gevecht tegen een overheid met haar ondermaatse kuren…

N.b – Dit stukje had ik opgeslagen als concept, maar helemaal vergeten te plaatsen in de laatste dagen van 2019. Bij deze…

Terwijl ik wacht op mijn immer verlate echtgenoot schiet ik alvast mijn zwarte parka aan. Ongeduld! Als we een eens vroege afspraak hebben – in dit geval een eetafspraak – zit ik al snel op hete, brandbare steentjes...

In principe worden we rond zeven bij vrienden (die geen van allen boer zijn) verwacht, het is nu bijna half acht. Deze vrienden weten inmiddels al dertig jaar dat wij in de regel niet om zeven uur aan tafel kunnen schuiven, hoe groot de honger ook is. Koeien melken gaat altijd voor, de dames worden graag dagelijks twee maal verlost van hun volle uiers – liefst op dezelfde tijd. Ik heb echter plechtig beloofd dat we tegen half acht onze eetstoel zullen bezitten. Aan een gedekte tafel vol verleidingen zullen wij dan wellicht als laatste aanschuiven. In mijn maag begint zich al een varkentje te roeren dus gekleed in een jas vol wrevel en frustratie begin ik alvast aan mijn nagels te kluiven. Sinds afgelopen oudjaar ben ik tenslotte niet zeker meer van een gezellig avondje samen uit. Het kan zomaar ontaarden in een avondje helemáál niet uit! Op de drempel naar het nieuwe jaar, besloot namelijk één van onze staldames om haar kind te gaan baren. Wijzelf – al hadden wij dienst – zouden in een naburig dorp samen met een groepje vrienden de avond doorbrengen. We verheugden er ons ontzettend op. Helaas, het lot nam een loopje met ons zo op de rand van het oude jaar. Mijn boer kwam die avond na het melken laat binnen, deelde me mede dat de veestapel uitgebreid zou worden met een jong kalfje dat op dat moment helaas het levenslicht nog niet gezien had. Chips zeg! En oliebollen! Het werd negen uur, maar mama in spé vond het nog steeds veel te vroeg. Grrr… “Ga jij maar alvast ” opperde mijn boer. Geen haar op mijn hoofd! Ging niet gebeuren dat manlief hier zometeen in zijn eentje het nieuwe jaar zou insukkelen. We kwamen overeen dat als moederkoe zichzelf voor elven voorzien had van haar kalf, we alsnog zouden gaan. Zij bepaalde die avond echter zelf haar geboorteplan. Moederziel alleen – maar achter een vol champagneglas – zag ik de wijzer onvermijdelijk het nieuwe jaar inspringen. Mijn boer hielp op dat moment samen met onze veearts (die onverrichter zake ook uit zijn laatste-avond-van-het-jaar-feestje gehaald werd) het koekind ter wereld. Helaas was het geen gevalletje ‘floep’ dit keer. Er moest een keizersnee aan te pas komen die bijna anderhalf uur in beslag zou nemen. Serieus?? Daarna rolde er echter een prachtig jong dier het eerste uur van 2019 in! Het beestje kon niet bevroeden in welk een turbulent jaar het terecht was gekomen…

Naderhand konden boer en ik er wel om lachen en dronken we samen een glaasje op het eigenwijze koekind dat gezond ter wereld kwam en de schuld was van deze ‘utterly disrupting‘ oudejaarsavond.

Dus:

Dan moet het maar zoals het gaat!

Groet,

Irene