Gepost op door Irene

Wat de mens zaait zal hij maaien

Finally!! Het zit erin! Het graszaad voor ons potentiële gazon werd zaterdagmiddag handmatig en met grote precisie verspreid door mijn boer. Intussen dwarrelden – buiten de bladeren – ook allerhande nieuws- en facebookberichten omtrent komende boerenacties langs me heen. Voor even had ik geen zin om daar mee bezig zijn dus zaterdag heb ik de rest van de tuin lekker losgeklauwd, in een uur tijd lekker alle frustratie er uit gewoeld! Heerlijk gevoel was het – verstand op nul en voor even een gevecht leverend met aarde en onkruid. Down to earth, blijf met je voeten op de grond, want voor we het weten rollen we de zoveelste demonstratie in. Niks doen is geen optie, daarvoor staat er voor ons bedrijf te veel op het spel. Je mag toch opkomen voor je onzekere toekomstperspectief? Heftige tijden rondom ons boerenbedrijf dus maar hopelijk zullen we in het voorjaar weer met trots kunnen genieten van ons melkveebedrijf en onze boerentuin waarin straks – als het goed is – ook de groentetuin welig zal tieren. Met in de stikstofdiscussie hopelijk goede oplossingen, al zal dat, gezien de vele verschillende belangen verdraaid moeilijk worden. We zijn er gisteren (helaas) niet bij geweest maar ons neefje is afgelopen dinsdag wel met de trekker naar het provinciehuis in Maastricht geweest.

Vandaar bovenstaand spreekwoord als titel – en jawel – dat bestaat echt en betekent: je moet er iets voor doen als je iets wil hebben. We hopen tenminste dat dat andere spreekwoord: ‘wie wind zaait zal storm oogsten’ niet zal opgaan…

Achterste stuk ingezaaid met gras, voorste stuk wordt boerentuintje met hortentia’s en een moestuintje
Ruimte voor groenten en hortentia’s
Hier komt mijn moestuintje
Bieslook, peterselie en basilicum staan er al

To be continued

Gepost op door Irene · 3 reacties

Reddingsactie

Wat zwemt daar in mijn bad??

Hogelijk verbaasd was ik toen ik net na mijn wandeling met de hond over het koeienpad de tuin inliep en iets in het boerenzwembad wanhopige pogingen zag doen om boven water te blijven. Het was zo’n 25 cm groot en had een grijsbruine kleur. Van schrik werd een kreet geslaakt en de hondenriem los gelaten om eerst eens te gaan kijken welk vlees ik in de kuip had. Ik dacht namelijk aan het allervieste beest dat ik ken, met de allervieste dierennaam die ik ken. Het diertje had een spitse snuit maar had echter geen lange staart. Allang blij dat het geen (water)rat was – want: blehh! – rende ik op het schepnet af om het beestje zo snel mogelijk uit het bad te hijsen. Was het dat andere ding geweest dan had ik het rustig laten verzuipen en ons bad grondig laten ontsmetten. (Begrijp me goed, ik hou veel van dieren, maar ik snap echt niet welke toegevoegde waarde een rat heeft op deze aardkloot). Onze husky wist ook niet wat hij nu weer aan zijn riem had hangen en bleef verwonderd op zijn plek staan, wat zeer onnatuurlijk is voor onze Sky. Het egeltje – want dat was het – zette als een kruidje-roer-me-niet gelijk zijn stekels op en rolde zich tot een balletje. Dat kwam goed uit want zo kon ik hem vanuit het net het gras oprollen. Ik zag dat het egeltje een regelmatige ademhaling had zodat ik geen mond op mondbeademing hoefde te doen wat ook moeilijk zou zijn op zo’n stekelvarken. Ik besloot het puntige gevalletje met rust te laten waarna ik de hond bij de teugel nam en naar binnen verkaste. Vijf minuten later zag ik dat het goed was… Ik constateerde dat het diertje zijn biezen had gepakt en waarschijnlijk onder de heg verdwenen was.

En ik heb mijn goede daad verricht voor vandaag😉

Gepost op door Irene

Tuinbabbel🍀

We schrijven inmiddels 19 juni. Ik hoor sommigen denken: “hoe zat het ook alweer met die boerentuin?” Nou mensen, in tegenstelling tot de oude, slordige, stukjes groen van een tijdje terug ligt er nu een strak biljartlaken voor onze boerderij. In de kleur zwart. Vooral erg leuk als de ramen net gewassen zijn en windkracht 6 komt effe langs. Dat valt dan in minder goede aarde…! Buiten dat is er echter veel werk verzet, de bestrating is helemaal klaar en lampen zijn aan de gevel bevestigd. Het prieel (mijn vader’s trots) is verplaatst en dat is zoveel mooier geworden dan ik had durven hopen. Dat het verzetten geen sinecure was zag je al in In de bak en Pan los. Vanaf onze boerentafel zien we nu huismusjes hun huisjes bouwen onder de verhuisde pannen. Het is een gekwetter en geflierefluit van jewelste. Een waar natuurspektakel! Een overschot en een gift van respectievelijk gebruikte klinkers en splitgrind heeft ervoor gezorgd dat het ons behalve bloed, zweet en tranen nog weinig gekost heeft (okee geen bloed en tranen, alleen zweet) hoewel we waarschijnlijk niet alle eurootjes in onze zak zullen kunnen houden. Het gazonbed moet nog opgemaakt worden en beplanting aangeschaft. Nou ja, we tellen alvast op een rib uit ons vijftigplus lijf, dan kan het alleen nog maar mee vallen 😏

Het voortuintje (zijtuintje beter gezegd) bij de voordeur – gelegen langs de oprit – is wel helemaal af. Afgelopen week werden de paarskleurige salvia’s in de door boer ingebedde cirkelperkjes gezet. Het pad naar de voordeur vond zijn weg, daar staan nu bloempotten te pronken en de ‘Annabelle’ hortensia’s zijn gepromoveerd tot een plaatsje in de net gesnoeide, motvrije buxusperken.

De opmerkingen gericht aan mijn boer waren niet van de lucht…wel van andere mensen. De woorden “er is een stratenmaker verloren gegaan aan jou” werden door diverse personen uitgesproken. Okee, het heeft even geduurd maar goed werk heeft tijd nodig. Alles moest gebeuren tussen de bedrijven door. Nee, de boer heeft me niet om de tuin geleid met zijn belofte. Ik ben een trotse vrouw!

Beneden zie je op een paar foto’s een tipje van de sluier van wat hij er tot nu toe van gemaakt heeft♡ In bescheiden samenwerking met ondergetekende😆

O ja…het moestuintje voor verse groenten en kruiden voor nog meer verse recepten is ook in preparatie🍓🍅🌱

Hartelijke tuingroetjes en wordt vervolgd!

Gepost op door Irene

De bloemetjes buiten

Afgelopen dagen had ik eindelijk tijd om de bloemetjes eens buiten te zetten. Elk jaar verheug ik me erop om alle perken te buiten te gaan. Vaak met koningsdag al. Terwijl het vrije volk op overvolle terrassen en vrijmarktjes hun geluksmomentjes ondergaat, beleef ik deze vaak op ons eigen boerderijterras en ga lekker aan de slag. In geuren en kleuren vertellen de zomerbloeiers hun verhaal. Omdat ik in de tuin mijn ei nog steeds niet kwijt kan heb ik alvast wat eenjarige bloeiers in bakken en potten een plekje gegeven. Van de week ben ik met mijn ouders naar tuincentrum Rini van Rees in Meijel geweest. Paps en mams genieten nog volop van hun tuin en zetten elkaar nog steeds graag in de bloemetjes. Ik was nog nooit bij van Rees geweest, maar in de reclamefolder straalde hun enthousiasme me tegemoet. Mijn nieuwsgierigheid won het van het praktische en ik besloot mijn ouders mee te nemen. Qua ruimte zijn ze zelf met hun 45-kilometerautootje sowieso snel uit gekocht. Onze winkelwagens raakten overvol. Prachtige planten sierden een drietal kassen, die we niet eens allemaal bezocht hebben. In een mum van tijd waren we namelijk voorzien. De verleiding was te groot. Midden in een van de kassen stond een grote landelijke tafel met een aantal zeer comfortabele stoelen. Eveneens in landelijke stijl. Kostje voor ondergetekende! Het leukste komt nog: op de tafel stonden kannen verse koffie, zelfgebakken cake en zelfgemaakte bessen jam. Kopjes, lepeltjes, alles was aanwezig. Gratis! Waar zie je dat nog? We hebben daar dus heerlijk onverwacht van zitten genieten. Zelfs een slagroombus werd ongevraagd voor onze neus gezet. Het feestje was compleet!

Het plantencentrum van Rini houdt zich ook bezig met frambozen en blauwe bessen die je zelf kunt plukken als ze rijp zijn. Je mag dus je eigen kistje bessen oogsten. Super toch? Vanaf 13 mei kun je je gang gaan. Omdat ik het zo’n superleuk bedrijf vind, ze er prachtige planten -zoals geraniums, scaevola en bacopa- verkopen, bessenzelfpluk en een koffiecakebessengeleislagroomservice hebben maak ik hier graag even reclame voor ze. By the way, ze verkopen trouwens ook nog eens hun zelfgemaakte bessen- en frambozen jam!

Och ja, de bloemen staan inmiddels in de bakken. Ik heb dit jaar pokonbolletjes toegevoegd in plaats van vloeibare plantenvoeding. Eens kijken of dat loont. ‘Mijn plant in pot’ noemt deze plantenvoeding zichzelf. Je hoeft maar 1x de bolletjes in de potgrond te stoppen en ze voldoende water te geven (als er geen regen valt). De rest moeten ze zelf doen. Ik verwacht dan ook een waterval van bloemen binnenkort…

Gepost op door Irene · 2 reacties

Pan los?

Moest ik de vorige keer in de bak – om boer te helpen, gisteren gingen we samen aan de bak.

Na een eerste paasdag vol gezellige familietijd mogen (moeten eigenlijk) boer en ik de tweede feestdag weer een dag klussen. Terwijl half Nederland er op uit trekt naar bloembollenveld, terras, trekker-trek of Efteling leven wij ons uit in ons potentiële paradijsje. Het klopt, er heeft enige tijd tussen gezeten (inkuilen en zo) maar nadat het prieel de vorige week zondag op zijn definitieve plek werd verankerd wil meneer vandaag de pannen terug leggen. Boer kan het dak op. En ik mag keien kruien. Naarmate de dag vordert blijkt het dakje toch niet zo’n makkelijk klusje als gedacht. De keien liggen allang op hun plek maar bij boer schiet het niet op. Hij is in zichzelf gekeerd en antwoordt binnensmonds als ik hem iets vraag. Ik laat hem in zijn rondje terwijl ook de hond zijn rondjes op en neer kuiert in baasjes’ tuin. Om een uur of vier – na onze tweede koffieronde waarin ie zegt dat het niet meer goed komt – begint het toch stilletjes aan te vorderen. Ik zeg niets. Hij ook niet. Mensen die op hun vrije dagje bij ons langs fietsen kijken hun ogen uit. Soms spreekt hun blik boekdelen. We horen ze denken: die hebben een pan los.

Inderdaad! Verschillende zelfs…maar niet lang meer!

  • Het komt helemaal goed!
Gepost op door Irene · 4 reacties

In de bak

Man oh man wat ziet het er nog gehavend uit bij onze boerderij wat het tuinproject betreft. De boer wedijvert al dagenlang met de tijd. Terwijl zijn broer verscheidene honneurs waarneemt op het bedrijf ploeteren wij verder, uur na uur, steen na steen. Voor boer een welkome afleiding, even iets anders waar de aandacht op gericht kan worden. Of eigenlijk is ‘wij’ in deze ook niet correct want man doet het zware werk en vrouw is hem in gedachten steeds een stap voor. Ziet het helemaal voor zich; hoe het groene biljartlaken zich ontvouwt, hoe het prieel goed gepositioneerd op de waterpas gelegde klinkers wordt geplaatst, hoe het gratis zakje bloemenzaad van natuurmonumenten haar werk gaat doen. In de groententuin van haar dromen groeien bonenstaken tot in de hemel terwijl Sjakie de aardbeien zijn mond in smokkelt. Van uit de boerenkeuken worden de meest gelukzalige geuren verspreid en maaltijden bereid met de puurste en meest verse ingredienten van eigen bodem. De weckpotten met ingemaakte jams en appelmoes zijn niet te tellen, de mooiste str…”Ien schiet es op!” word ik bij de les geroepen. Oeps ja! Ik ben vanmiddag bezig om letterlijk mijn steentje bij te dragen. Een hele pallet (bijna) vol gesjouwd met klinkers. Samen met mijn stoere boer werken heeft wel wat vind ik altijd. Zien hoe hij in zijn overall het zware werk verzet is goed om aan te zien. Zwoegen en zweten daar heeft mijn mannetje patent op. Pfftt…. na de klinkers even tijd voor de medeklinkers.

Eergisteravond hebben we na het melken de pannen nog van het prieel afgehaald. Hij op het dak en ik in de bak. Van de JCB dan. En dan dat ding de lucht in! Poe hee ik deed het bijna in mijn versleten broek. Eigenlijk heeft hij hoogtevrees en ik niet maar die avond waren de rollen omgedraaid. Knijpend in het ijzer schuifelde ik van voor naar achter in de bak en legde pannetje voor pannetje op elkaar. De speling was klein en de angst groot. Als ik onbewust achteruit zou stappen dan was het gebeurd met mij. Dacht ik dan.

Nee lieve mensen, er is niks gebeurd. Beetje mijn jas gescheurd, maar that’s it. Achteraf bleek het een kwestie van wennen want bij de laatste vracht pannen stond ik bijna dansend in de bak. Alsof het niks was de vrouwenpower tentoonspreidend.

Ik had boer een pannetje verder geholpen, dat was het belangrijkste 😉 Alleen ze moeten ook nog terug. Ik hou jullie op de hoogte…

  • Prieel zonder pannen
  • Nuts denkt er het hare van
Gepost op door Irene · 3 reacties

Lente graag!

Gistermorgen stond ik om half 8 buiten. De kou benam me de adem. Nee, niet alweer zo koud alstublieft! Jawel. En nat. En winderig. De rommelige drassige tuin bood weinig gelegenheid meer om de hond uit te laten dus liep ik maar weer naar achteren toe waar ik zowaar nog verder wegzonk in zompige modderpoelen. Het klopt dat het afgelopen zomer kurkdroog was hier op het land, we hebben veel minder voer voor de koeien kunnen inkuilen dan andere jaren, dat is een feit. Dat hebben we dus nog aan moeten kopen, helaas! Te nat is echter ook geen optie want dan kunnen de boeren hier straks het land niet op als er geploegd en gezaaid moet worden, en zo hoop je als boer altijd op het ideale weer. Enfin, de weiden zijn in ieder geval weer mooi groen dus so far, so good. Mijn boer en ik zijn nu bezig om onze tuin weer opnieuw in te richten en ook dat valt niet mee. Afgelopen najaar kreeg manlief het idee om ons prieel te verzetten en een recht klinkerpad te leggen in het plaats van het -in zijn ogen- scheve pad dat er nu lag. Aangezien dat er nog maar weinig florissants in onze dertigjarige tuin te vinden was mocht er van mij alles uit. De droge zomer kende namelijk geen mededogen. Gisteren vond ik foto’s van een groene weelderig bloeiende tuin een paar jaar geleden in de zomer. Oef!! Dat deed pijn! Zie beneden de voor en na foto’s maar dan omgekeerd 😢

  • Enkele jaren geleden
  • Nog weelderig groen

Intense spijt bekroop me maar terug kunnen we niet. Ons zelfgemaakte tuinplan ligt klaar in de la. Ik heb meer dan een dag gespendeerd aan het verwijderen van ettelijke meters klinkers die de boer nu in zijn spaarzame tijd weer mag terugleggen. Maar dan recht. Er zullen haagjes komen met witte annabelles in hun midden en ik droom al van heerlijk geurende paarse lavendelstruiken. Die bij ons meestal gaan verhouten. Niet doen dan? Jawel, net zoals ik voor een groenten- en kruidentuintje ga. Alles wil ik: kruiden, groenten, bloemen, struiken, gras. Zo veel mogelijk vers eten is het devies dus een paar meter zelf verbouwd grondvoedsel om te beginnen zou toch moeten lukken. Dat is een boerin waardig, toch? In de tuin werken vind ik altijd heerlijk al heb ik nog weinig tot geen ervaring met groenten verbouwen. Dus loop ik nog even met mijn ziel onder mijn arm want ik kan nog helemaal niks. Het weer is bagger, de boer is nog met zijn stroom bezig, want ja ook de verlichting moet anders volgens mijn lieverd. Dus vul ik mijn tijd nu met schrijven, koken, verven en huishouden om hopelijk over een tijdje eindelijk met mijn groene vingers weer in de grond te kunnen wroeten. Dan mag het wel ietsje droger zijn. En warmer.

Dus ja, lente graag!

Maar zowaar…nog enkele narcisjes!