Terwijl de boer rustig op zijn ergonomisch verantwoorde bestuurdersstoel in zijn New Holland op het land bezig is hang ik in de gordijnen. Van plafond tot houten vloer mag ik ze naar beneden halen om wasjes te draaien en raggen te verwijderen. Het was er zo aan toe dat de spinnen hun eigen webjes niet eens meer konden vinden. De geweven vangnetjes hangen in vol ornaat te kijk nu alle fopgordijnen tijdelijk verwijderd zijn van de hoge ramen. Vier keer per jaar draaien de wanna be’s hun rondjes mee in de wasmachine terwijl ondergetekende ladder op en ladder af mag om ramen en kozijnen weer eens goed onder handen te nemen, balancerend van trapladder naar vensterbank en terug. Van uitstel komt afstel dus wat moet dat moest dan maar weer! Tot het uiterste getergd omdat de ene ladder al een tijdje zoek was, de andere veel te laag en de derde vol houtworm zat heb ik een degelijke nieuwe trap aangeschaft. Pech voor de spinnekes die nu buitenshuis moeten gaan werken maar hoezee voor mij. Ramen en gordijnen wassen gaat nu voortaan van een leien laddertje!

Huisje, boompje, muisje

Voor mij hoeven achtpotigen zich niet te schamen voor hun slechte reputatie. Ik kan ze goed hebben, al vind ik het prettiger als ze zich met outdooractiviteiten bezig houden. Zie ik er binnen eentje dan wordt ie voorzichtig in een stuk keukenrol buiten de deur gezet. Geen centje pijn voor spin en de vrouw van de boer. Aangezien we op een boerderij wonen hebben we helaas ook last van ander gespuis dat wel degelijk recht doet aan haar negatieve imago. Ik word echt niet blij van een muis in huis! Tekenden jullie vroeger ook altijd een boerderij? Ik wel als burgermeisje. Met ronde stalraampjes, bomen, een boer met boerin en een hooiberg. Ook koeien, varkens, kippen, en een heel klein diertje met een lange staart. Bij die boerderij schetste ik namelijk een muisje, dat zat in een holletje met een stukje kaas. En dat holletje bevond zich altijd in de boerenkeuken (lol), ik wist niet beter of het hoorde zo. Heel af en toe huist er ook in het echt een muisje in ons huisje. Drama van de bovenste plank, ik vind het eng, ik vind het smerig en ik ben er gruwelijk bang voor. Driewerf hoera dus voor de muizenval! De tough lady’s onder ons draaien er hun hand niet voor om, pakken het beest beet bij kop of staart en dumpen het eigenhandig en zonder pardon in struikgewas of container. Nope, niet voor mij.

In ons bijna dertigjarige huwelijk hebben we godzijdank slechts eenmaal ongewenst bezoek gehad in de echtelijke slaapkamer. Ik wil best wel met jullie delen hoe dat destijds in zijn werk ging. In die tijd hadden we nog geen mobiel, tablet of netflix, dus als de boer zijn laatste stalronde ging doen, lag ik in bed nog even te lezen. Met mijn gezicht naar het nachtkastje gedraaid lag ik genoeglijk van mijn geneesheerliteratuur te smullen. Ik lag vlak bij de kabel van mijn bedlampje en zowaar dacht ik dat ik die zag bewegen. De gedachte was nog niet af of ik keek recht in de kraaloogjes van een grijsbruin monstertje met een spits neusje en snorhaartjes. Het beest ging er vanwege een oorverdovend gegil meteen vandoor maar het kwaad was al geschied en mijn doktersromannetje vloog in het wilde weg. Manlief was net op weg naar binnen, hoorde het gekrijs van verre waarop de lieverd meteen naar boven kwam gerend. Waar ik me had opgesloten in de logeerkamer. Waar ik een week lang zou blijven slapen. Een week lang bleef de door muis bezette slaapkamer gebarricadeerd! Ik was niet voor rede vatbaar. Na zeven dagen pas was het duiveltje gevangen. Het liet zich lastig strikken. Twee weken later pas sliepen we weer in ons eigen nestje. De kamer moest eerst grondig ontsmet worden, eerder was er geen sprake van een hereniging met ons bed. Een fobie werd geboren.

Leuk als je dan afgelopen zondag verrast wordt door een man die de boerenkeuken binnenloopt met zijn handen in een kommetje gevouwen. ‘Kijk eens wat ik heb!’. Ik denk vol mededogen aan een klein vogeltje en terwijl ik me bedenk roep ik ‘ieeww toch geen muis?’. ‘Inderdaad, een muis’ roept de boer en werpt zijn handen open in mijn richting terwijl ik verwoed begin aan een rondje rond de tafel. In de grote werkhanden glinstert me iets zwarts tegemoet…