In dit blog hulde voor onze kids, die onderweg naar onze vakanties in perfecte harmonie als goed geïnstrueerde kadetjes op de achterbank in opperste concentratie hun boekjes lazen, puzzeltjes maakten of cassettebandjes met liedjes van Annie MG Schmidt beluisterden – die trouwens later plaats zouden maken voor de nieuwste Hitzone edities in de vorm van cd’s.

Althans de eerste dertig minuten ging het zo. Dat eerste half uur verdiende altijd een sticker. Daarna werd het minuut na minuut steeds ietsje rumoeriger op de achterbank en ietsje minder ontspannen op de voorbank. Welke liefhebbende ouders van maar liefst drie stuks herkennen het niet? Het eeuwige gekissebis omdat er gewoon één te veel is daar achterin. Want zijn er maar twee schattige kindertjes, dan zet je gewoon een leuke mand in het midden met allerhande zoethoudertjes. Bij ons ging in eerste instantie de rustigste tussenin. Dat ging goed totdat de ongeduldigste op den duur zijn ongenoegen uitte op een vrij onvriendelijke manier. Waar de rustigste nog een goedbedoelde maar hardhandige aai over de bol kon verwachten kreeg de pittigste aan de andere kant een veeg uit de pan waar de honden geen brood van lustten. De pittigste kaatste de bal dan ook gelijk weer terug. Tijd om te stoppen!! Een koekje van eigen deeg werd uitgedeeld en de rollen omgedraaid. Moeders ging in het midden en de ongeduldigste mocht langs de boer plaatsnemen. Het liefst zou de ongeduldigste zelf achter het stuur zijn gekropen maar die vlieger ging nog even niet op. Die zou pas op de camping omhoog gaan. Het tijdperk van Ipads en smartphones was nog niet aangebroken dus daar viel helaas nog weinig van te verwachten. Terugkijkend op die tijd kan ik alleen een sentimentele zucht slaken. Want ondanks deze achterba(n)kse taferelen daar in onze auto – op weg naar die leuke campings – hebben onze kinderen volgens eigen zeggen volop genoten van die dagen dat papa boer er volledig voor hen kon zijn. Dankbaar ben ik dat dit altijd mogelijk is geweest (voordeel van twee boerengezinnen op een erf) en weet ik dat het al het gekibbel waard is geweest. Vraag me toch ook af of het mede zo’n goede band heeft gesmeed tussen ons gezin. De vrije dagen dat we samen genoten, maar ook het gekibbel tussen de koters waar toch wel eens ingegrepen moest worden. Ze zijn nu op een prettige manier heel close met elkaar – iets wat ik er destijds misschien niet voor gegeven zou hebben. Deskundigen redeneren dat kinderen bij ‘ruzies’ voor zichzelf op leren komen. Ook leren ze te discussiëren en een andere mening te respecteren. Op den duur. En wat hebben ze ook een plezier gehad samen!!

De komende vier dagen zijn we weer weg van de boerderij. Boer en ik zijn komende maandag dertig jaar getrouwd en zodoende zit ons hele gezin inclusief aanhang op een park aan het Markermeer. Dertig jaar samen in een mooi huwelijk met godzijdank veel meer lief dan leed. Dat verdient toch een sticker…euh een weekendje weg bedoel ik. Onze kinderen zijn namelijk – naast onze liefde voor elkaar♡ – het meest debet aan het ‘lief’ gedeelte.

We gaan dat samen vakantie vieren dit weekend nog eens over doen. Eens kijken of we het nog kunnen met ons gezin dat nu uitgebreid is van vijf naar acht. Natuurlijk ben ik daar geen moment bang voor. Hoe meer zielen hoe meer vreugd…op de achterbank😆