Zeg niet hardop dat er nooit iets gebeurt want je krijgt het zo voor je kiezen…

Gisteren was weer zo’n dag dat mijn hoofd in een wolkendek stak. Op zo’n dag ben ik gehaast en mijn gedachten zijn overal behalve bij de les. Eerst naar de bloemenwinkel geweest om een leuke bloempot te halen voor onze medeboeren. Alweer vijfentwintig jaar getrouwd! Gezellig feestje in de boerenschuur stond gepland voor ’s avonds. Daarna stoof ik door naar de pinautomaat. Onze auto zet ik normaal gesproken vlak voor de geldspuwer. Lekker makkelijk. Deze keer had ik zin om hem meteen op de eerste de beste plek neer te zetten die ik tegenkwam. Flappen getapt; had ook een tientje nodig maar kon alleen twintigers tappen. Diep in gedachten daarover liep ik op de auto toe en stapte in. Moest nog even mijn telefoon checken want mijn gezinsleden appen soms de meest belangrijke issues op de meest onmogelijke tijdstippen. Met gefronste wenkbrauwen bekeek ik een boterhamzakje met een paar splitsteentjes dat in het versnellingsbakje lag. We zijn (ja nog steeds) met de tuin bezig waarin ook steentjes een kleine rol hebben dus ja….waarom niet? Mijn volgende gedachte was: sleutel omdraaien en lekker wegscheuren. Helaas werkte het contact niet. Nog maar eens. Niks! Bedacht me dat ik boer zou moeten bellen als het probleem zich bleef voor doen. Tot er precies op dat moment een man gebarend op me af kwam lopen. Meteen kreeg ik het ontzettend warm, niet per se van het manspersoon zelf maar wel van een bepaalde gedachte. Shit! “Jouw auto staat daar” wees hij naar het andere parkeervak verderop terwijl ik steeds verder onderuit zakte. Ik probeerde assertief te reageren met: ” jouw auto was niet op slot”. Wat natuurlijk nergens op sloeg. Ergens snapte ik het wel want hij stond recht voor de pinautomaat. De mijne niet. Ik wist niet hoe snel ik uit de auto moest komen… Zijn auto! Die wel verdomd veel leek op de mijne! Met het schaamrood op mijn kaken heb ik een raar verhaal afgestoken. Het leek op een ratelende machine. Mijn woorden zijn soms sneller dan mijn gedachten wat betekent dat er op dat moment niets zinnigs uit mijn mond komt. Het kwam er zo ongeveer op neer dat beide auto’s wit waren en dat ik de arme man probeerde de schuld in de schoenen te schuiven vanwege het niet sluiten van zijn bolide. Waanzin natuurlijk! Gelukkig kon hij er de lol wel van inzien. Had volgens mij niet de illusie dat ik zijn auto bewust aan het ontvreemden was (lees: stelen). Ik brabbelde nog even een paar woorden ter afscheid en ging er als een speer vandoor. In onze eigen auto. De hele weg naar huis vroeg ik me af hoe ik toch zo stom kon zijn. Moest stiekem van de andere kant toch ook erg gniffelen om mezelf.

De vraag blijft echter spoken: waarom overkomt mij altijd zoiets…?😨