‘Blijf in uw kot!’ is wat de belgische bevolking hoort in deze vreemde tijden. Als de aanleiding niet zo triest was zou ik het een geweldige uitspraak vinden. ‘Blijf binnen’ is de hollandse variant die helaas met dit weer niet aan mij besteed is. Met ‘blijf in de tuin’ maak je al wat meer kans. De huisarresten zijn volgens het RIVM hun vruchten aan het afwerpen. De lente laat zich echter niet kooien. Als nooit tevoren spreidt zij al in april haar vleugels uit over land en boerderij, met fruitbomen getooid in bloesems die hun vruchten pas in september zullen afwerpen. Wat een geluk bij een ongeluk dat de lente zich nu van zijn vriendelijkste zijde laat bekijken. In onze tuin aan de voorkant van de boerderij staan de tulpen – mijn lievelingsbloemen – in volle bloei, hun fleurige kleuren brengen mij het hoofd graag op hol. Net als mijn boer, hij heeft afgelopen zondag mijn potentiële groentetuintje bemest en omgespit. Wat een romantiek, en dat op zondag! Ik wilde het eigenlijk graag zelf doen maar meneer de boer liet het niet toe. Dan niet, be my guest! Niet wat het spitten betreft, dat kan ik best, maar welke soort en hoeveelheid mest die erin moet om alles goed tot wasdom te laten komen daar heeft mijn agrariër al sinds zijn jongste jeugd een stuk meer kennis van. Dat accepteer ik. Het gaat er dus eindelijk van komen, ik begin bescheiden – eerst eens kijken of moestuinieren daadwerkelijk aan me besteed is – en volgend jaar breid ik het lapje misschien wat verder uit. Dat zal van verschillende factoren afhankelijk zijn. Ik heb er wel zin in!

Trouwens: moestuintips zijn altijd welkom!

Spring is in the air

En in de wei! Wat wordt er allemaal waargenomen bij een vroege ochtendwandeling met onze hond? Over de weidevogels heb ik het vorig jaar al eens gehad, zij laten zich momenteel weer in alle toonaarden horen. Tussen het gras verscholen zijn ze minder zichtbaar maar hun gefluit vindt over het veld heen zijn weg naar mijn gehoorgang. Soms sta ik stil om verwonderd te luisteren naar al dat frivole gekir…

Na de bocht in het koeienpad tref ik een prachtig schouwspel aan. Ik merk het al aan Sky, zijn kop gaat omhoog, oren worden gespitst en ongewild kom ik versneld in beweging, venijnig meegetroond door het gretige hondenbeest. In de wei steken namelijk de bovenlijven van een stel enorme hazen omhoog uit het gras. Met hun hazenoren recht omhoog, de pootjes voor hun borst, slaan zij de hond en de vrouw een momentje gade. Inmiddels heeft het vrouwtje de husky weer in control en verkeren zij allen even in een impasse. Totdat de snelle rakkers het voor gezien houden en er plotseling als een haas vandoor gaan, op weg naar het weiland van de buren waar het gras op dat moment toch net even groener lijkt…

Dan onze sloot! Moedereend met haar kroost blijkt niet het enige gezinnetje dat er rond dobbert. In de beek langs het pad zie ik namelijk nog een eendenfamilie aan de opvoeding van een aantal zwemkampioentjes werken. Waarvan moeder eend zelfs wordt afgelost door vader woerd die het jonge grut voor eventjes in zijn kielzog neemt. Hij schrikt echter dermate van onze husky dat moeder eend het weer snel overneemt. Wat een angsthaas! Het toppunt van deze lentekriebels vind ik het moment dat de twee gezinnen elkaar tegen komen in onze – niet superbrede – sloot. Van coronamaatregelen hebben de eenden geen kaas gegeten, voor hen is dat een ver-van-mijn-nest-show. Gespannen kijk ik toe of het ouderlijk gezag in het gedrang komt als de jonkies elkaars wegen kruisen. Het lijkt er inderdaad eventjes op of het grut een chaotische mengeling gaat worden zodat de ene óf de andere eendenfamilie dubbel zo groot door het leven zal gaan. Maar nee hoor, ieder dreumesje weet feilloos zijn eigen rijtje weer in te zwemmen. Op eendje na… die moet toch nog even terug op de rit gezet worden door moeders, ze kent dus echt wel haar pappenheimers. Wat een fantastisch tafereel! Alleen spijtig dat deze muts haar telefoon weer vergeten is 😕

Tot zover de lentekriebels… Ik wens jullie zonnige paasdagen toe en blijf gezond🍀