Wie zegt dat hij geen vijftig tinten grijs droomt van een zwervend bestaan? Eigenlijk was het van meet af aan duidelijk dat hij niet echt een match was met onze boerderij. Hij was te mooi en hij hield van reizen, daarnaast was ie dominant met een sterke eigen wil. Mijn boer en onze kinderen maakten een eerste autorit met hem en weken niet meer van zijn zijde, bij mij had het wat tijd nodig. Zelfs in de nacht verstoorde hij onze rust, en ’s morgens inspecteerde ik het huis en ontdekte dat hij een janboel van zijn stekkie maakte. Eenmaal gewend aan de nieuwe situatie ging het zoetjesaan beter. Behalve zijn liefde voor tripjes maken, daarin had hij nog wat lesjes te leren. Hij is zelfs eens met een meisje mee gegaan dat hij niet eens kende, maar wist niet hoe hij weer naar huis moest. Van lieverlee hebben we hem daar opgehaald waar zij hem had achtergelaten. De dagen daarna hadden we geen kind aan hem, wat zich heeft afgespeeld blijft voor ons een raadsel. Bij de buren was hij een graag geziene gast en toen hij zonder onze toestemming weer eens op pad was gegaan belde de buurboer om te zeggen dat onze landloper in hun kantine aan de Limburgse vlaai zat! Omdat hij zo hield van zwemmen als hij erop uit ging en zich graag bevuilde op stal en voerkuil mocht hij niet altijd naar binnen. Hij moest dan van mij maar buiten slapen.

Inmiddels wordt ook hij een jaartje ouder, en lijkt het soms alsof hij zich wat meer aan ons aanpast. Hij is nu veel bij ons binnen want alleen naar buiten mag hij niet meer. Samen maken we lange wandelingen, hij en ik samen de paden op, de weiden in. Als hij een haas ziet balt al zijn energie in hem samen en weten ze vanaf de boerderij niet wat ze zien. Een deerne van middelbare leeftijd die over het land wordt meegesleurd door een aangelijnde, jaloerse viervoeter. Jagend achter een haas die de wijde wereld in rent…

Meer lezen over onze huisdieren? Misschien vind je ode aan de stalkat en kattenyoga ook wel leuk!